θυμησες

Δεκάξι στα δεκαεπτά, καλοκαίρι, το κιόσκι με το αγιόκλημα,η αναρριχώμενη τριανταφύλλιά κατακόκκινη πάνω στην αυλόπορτα,σε μια γωνιά το γιασεμί. Κάθομαι στο ξύλινο σκαμνάκι κάτω από την κερασιά που πριν ένα μήνα, μας έδωσε τούς καρπούς της. Μόλις πήρε να σκοτεινιάζει,τ αστέρια ξεχύθηκαν στον ουρανό κι αστραποβολούν περίεργα απόψε. Ψάχνω να βρώ τα δικά μου.Ναι τα δικά μου.Δυό φωτεινά αστεράκια που περπατούν πάντα κοντά - κοντά και τα βλέπω από το παραθύρι όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ.Τα κοιτώ και κάνω τις ευχές μου. Ονειροπαρμένα νιάτα! Κι αν δεν πετύχω τίποτε από τις ευχές μου , για ένα είμαι σίγουρη, πως τα δυό αστεράκια μου θα με συντροφεύουν πάντα.